Prolog - When I see you.

Prolog

 Hold me tight

Brunet pracował ciężko, obsługując klientów w kawiarni Blue Rose. Była ona jedynym co pamiętał, poza uśmiechem dziewczyny o długich szkarłatnych włosach. Uśmiechał się do ludzi sztucznie. Denerwowało to jego najbliższych, którzy wiedzieli, co wydarzyło się przed „wypadkiem”.

Kilka lat temu, a dokładnie przed trzema laty, chłopak poznał młodszą od siebie dziewczynę, która była kuzynką jednego z jego przyjaciół. Niestety, jej życie było czarno-białe, mimo że posiadała swój urok w postaci słodkiego uśmiechu i szkarłatnych włosów. Śnił o tym uśmiechu i włosach co noc, a nad ranem sam nie wiedząc czemu, przewracał się na drugi bok i chciał kogoś przytulić. Z początku był wystraszony, chciał się dowiedzieć, dlaczego zachowuje się w ten sposób każdego ranka, ale przyjaciele mu to odradzali, mówiąc krótko: to nie ma znaczenia.

Chłopak cierpiał na amnezję, która diametralnie zmieniła jego życie.

Kiedy obudził się w szpitalnym łóżku, był zdezorientowany. Kilka godzin później odwiedził go lekarz, który powiedział mu, że miał wypadek samochodowy. Miał złamaną nogę, która była operowana i wiele siników. Nie uwierzył w to. Kiedy lekko zachrypniętym głosem, wskazał na swoje ramie, mówiąc: a to co?. Mężczyzna wyszedł bez słowa.

Od tamtej pory nie wiedział, skąd się wzięła rana po postrzale.

Pobudką w szpitalu zaczął wszystko od nowa. Jego amnezja dotyczyła ostatniego roku, aczkolwiek nie chciał być tym, kim był wcześniej. Porzucił bowiem karierę rapera i tancerza, jednakże wytwórnia nie chciała tracić kogoś tak cennego. Zagwarantowali mu powrót, kiedy tylko poczuje się lepiej.

Od tamtej pory minęło trzy lata. Co wieczór bał się spojrzeć w lustro, żeby nie zwariować. Czuł co wieczór ogromny smutek, który przychodził z ogromnym bólem serca i głowy. Raz chciał zażyć tabelki, ale nie zdążył. Upad na ziemię tracąc przytomność.

Brunet spojrzał przez szybę, która zajmowała całą ścianę i upuścił tacę z filiżankami i talerzami. Wybiegł z budynku i zaczął się rozglądać. Był pewny, że widział ten uśmiech i włosy. W końcu dostrzegł jej sylwetkę.

- Jugiyo... - zwrócił się do dziewczyny niepewnie.

Szkarłatna odwróciła się do niego, spoglądając na niego zdziwiona lekko.

         - Ne? - zapytała cicho.

        Brunet poczuł się jak każdego wieczora, kiedy ból i smutek zaczęły go ogarniać. Wiedział kim ona była, ale ona zdawała się nie znać go.

         Z kawiarni wybiegł szatyn i z przerażeniem wpatrywał się w tę dwójkę.

         - Yu...ki? - wymamrotał kelner.

         Jego oddech był szybszy i na jego czole pojawił się pot.

         - Yah! Hoseok! Wracaj do pracy! - wrzasnął chłopak przy wejściu.

        Widząc, że z Hoseok'iem nie jest w porządku, podbiegł do niego i skierował się z nim do środka. Gestem pokazał przestraszonej dziewczynie, żeby znikała. Od razu wykonała jego polecenie.

        Tego wieczoru głowa bruneta dosłownie pękała z bólu. Panował w niej chaos. Powtarzał cicho te usta, oczy, policzki... wisiorek. Zwijał się na łóżku z bólu. Z czasem poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła i mimo bólu pobiegł do łazienki, po czym zwymiotował.

         Po przemyciu ust, spojrzał pewnie w lustro i poczuł się, jakby oglądał film z przeszłoœci.